Lange houten ladders, grote rieten manden, het zoemen van de bijen, alle dagen zon en de Tour de France op de draagbare transistorradio, dat is mijn herinnering aan de kersenpluk uit mijn jeugd. Toen is mijn passie geboren. De saamhorigheid, de romantiek, de natuur, de mensen en natuurlijk de heerlijk zoete smaak van de dieprode, sappige kersen. Anders dan appelen en peren zijn kersen een dagproduct. Een deel van onze pluk wordt hier direct aan de hoeve verkocht. Daar horen we meteen wat de mensen ervan vinden en dat is heel belangrijk. Bij elke nieuwe kersensoort die op de markt komt, worden luidkeels de verbeterde eigenschappen benadrukt. Steviger, sappiger, beter bestand tegen ziektes, minder gevoelig voor schimmels. De schaalvergroting in de landbouw vraagt daar ook om. Kersen met weinig onderhoud en hoge opbrengst. Maar voor mij is en blijft de belangrijkste vraag: ‘zijn ze lekker?’ De smaak komt op de eerste plaats, de rest is bijzaak. Het is een algemene regel: hoe moeilijker de boom van karakter, hoe lekkerder zijn vruchten. Dus in plaats van te kiezen voor gemakkelijke soorten, heb ik ervoor gekozen om te leren omgaan met moeilijke bomen. Ik ben koppig blijven focussen op het ambachtelijke. Tegen de stroom in, dan gedij ik het beste. Waarom zou je de opbrengst verdubbelen, als daarmee de smaak verdwijnt? Dan zit je aan het eind van de rit met een enorme berg kersen die niemand hebben wil. Wij hebben het anders aangepakt en zijn trots op ons mooie palet aan fruit, met onze oude variëteiten en smaken, onze stoofperen en verloren fruitsoorten.