In volle spontaniteit ontmoeten Julian en Fleur elkaar op een avondje theater en direct is er sprake van een allesoverheersende liefde tussen beide vrouwen. Om hun grote affectie voor elkaar te onderstrepen, willen ze in het huwelijk treden. Voor Fleur is een gewoon huwelijk niet genoeg. Ze wil een statement maken om als twee vrouwen in elk land te trouwen waar dit wettelijk toegelaten is onder de naam ‘Project 22’. Alleen vernietigt de harde realiteit hun droom reeds na enkele ceremonies wanneer Julian ongeneeslijk ziek blijkt te zijn.

Deze subtiele debuutfilm van de 26-jarige Kusters start haast als een documentaire om aan te tonen dat een huwelijk tussen 2 vrouwen geen vanzelfsprekend gegeven is in de wereld. Snel verandert evenwel de toon van de film wanneer de liefde tussen Julian en Fleur dreigt te eindigen in een nachtmerrie. De intimiteit en de visuele zachtheid wanneer deze jonge cineaste de relatie tussen de twee zielsverwanten toont, heeft een grote emotionele diepgang. Verwacht geen meligheid en zeemzoete vioolmuziek maar een realistische weergave van hoe een spijtig afscheid verloopt bij échte mensen. Hoewel dit verhaal gebaseerd is op waargebeurde feiten, is er geen sprake van een chronologische verhaalstructuur waardoor de diverse kleine verhalen uit het samenzijn van twee mensen worden gemengd tot een ietwat dromerig geheel.

Kusters’ debuut start bijna als een documentaire, waarmee ze de complexiteit en de ongelijkheid rond het huwelijk tussen twee vrouwen aankaart. Al snel verschuift de toon wanneer de liefde tussen Julian en Fleur dreigt te verzanden in een nachtmerrie. De intimiteit en visuele zachtheid waarmee de jonge cineaste de relatie in beeld brengt, geven de film een opvallende emotionele gelaagdheid. Verwacht geen meligheid of overdadige vioolmuziek, maar een sobere, realistische weergave van een afscheid dat velen kan raken.

Hoewel de film gebaseerd is op waargebeurde feiten, hanteert Kusters geen klassieke chronologische structuur. Kleine momenten en herinneringen vloeien samen tot een dromerig geheel dat de kracht van liefde tastbaar maakt. Het is geen film die inzet op grootse emoties, maar eerder op stille verwondering: hoe liefde, zelfs in kwetsbare omstandigheden, buitengewoon krachtig kan zijn.

Dat dit haar eerste langspeelfilm is, merk je nauwelijks. Met producenten als Lukas Dhont (Close) en Luc Dardenne wist Kusters zich te omringen met ervaren krachten. Hun inbreng tilt Julian boven het louter realistische uit, zonder te vergeten dat cinema ook zijn eigen wetten kent. De eenvoud van de film is daarbij de grootste kracht: geen doolhof aan verhaallijnen, maar rust, helderheid en focus.

De casting is een schot in de roos. Nina Meurisse (Fleur) en Laurence Roothooft (Julian) brengen ingetogen vertolkingen die de relatie centraal stellen, ver weg van maatschappelijke discussies of clichés. Hun chemie maakt de film geloofwaardig en intens. Opvallend en verfrissend is ook de compacte speelduur – ruim onder de twee uur – waardoor duidelijk wordt dat Kusters precies wist wat ze met dit project wilde vertellen. Elk beeld, elk verhaalfragment en elke montagebeslissing voelt weloverwogen aan.

Met Julian bewijst Cato Kusters dat ze nu al een cineast met maturiteit en visie is. Een ingetogen, maar bijzonder sterke film over twee verliefde zielen, waarmee ze niet toevallig ook het 52e Film Fest Gent mag openen.