Robot Dreams
In het genre van de moderne animatiefilm is ‘Robot Dreams’ een buitenbeetje. In tegenstelling tot veel van zijn moderne tegenhangers is er geen sprake van een irriterend druk verhaaltempo en is er ook geen sprake van personages die steeds moeten zingen met de daarbij horende al dan niet geslaagde grappen. Het is dan ook verfrissend om in deze Europese productie een eenvoudig verhaal gepresenteerd te krijgen van een hond die zich eenzaam voelt, voor zichzelf een robot bestelt en hem vervolgens zelf in elkaar knutselt. Het mirakel dat dan gebeurt kan alleen in de wereld van cinema want de twee ontwikkelen een magische vriendschap die geen woorden nodig heeft. Inderdaad, ‘Robot Dreams’ is een film zonder dialogen maar met een meeslepend verhaal en met hoogst aaibare figuren.
De heerlijke fantasiewereld met goed volgbare en uitgewerkte animatie in het New York van de jaren '80 zal ook de oudere kijker kunnen bekoren omdat onder de eerste laag van de film, de vriendschap tussen een robot en een eenzame hond, een warme, nostalgische onderlaag zit met swingbare muziek van o.a. Earth, Wind & Fire. Verder weet de cineast Berger in zijn eerste animatiefilm ook iets te vertellen over de huidige samenleving waarin eenzaamheid zo prominent aanwezig is.
‘Robot Dreams’ is niet alleen een gedurfd project door zijn afwezigheid van dialogen en grappen, het is ook een ode aan de stille film van de jaren 1920 met filmhelden als Charlie Chaplin. Los van deze interessante filmische link ligt zijn grote kracht in de ontroering die hij oproept. Zelfs de grootste cynicus zal met deze bekroonde film op het belangrijkste internationale animatiefestival van Annecy zijn lach- en traanspieren de vrije loop laten. En kinderen? De uiterst toegankelijke visuele humor zit eenvoudig geniaal in elkaar met een verhaalritme dat nooit stilvalt.
Robot Dreams
Regie: Pablo Berger
In de zalen vanaf 27 december
J'aime la vie
Een andere interessante aanrader voor de komende weken is de Vlaamse film ‘J’aime la vie’ van Mathias Sercu waarin we kennis maken met Mira, een alleenstaande moeder. Klagen doet ze nooit over haar leven want ze heeft een grote vriendenkring en een job als thuisverpleegster. Wanneer Mira van haar dokter het bericht krijgt dat ze ongeneeslijk ziek is, komt ze met het waanzinnige plan om met haar volledige familie een trip te maken naar de Ardennen. Het grootste euvel is evenwel dat de familiale banden al jaren weinig of niet bestaan.
De prijs voor de meest originele film zal Sercu niet winnen met zijn debuut als filmregisseur. Dit is ook niet erg, want zijn portret van een mens in de laatste levensmaanden is ingehouden emotioneel maar nooit zielig. De nadruk ligt op waardigheid en menselijkheid, niet op een dramatisch spektakel. De cineast heeft goed gekozen voor actrice Janne Desmet als Mira. Door gebruik te maken van haar veelzijdigheid als actrice, zowel op het niveau van humor als op het vlak van dramatische expressie, krijgt Mira vorm. Het is een aangename verrassing dat de cineast de juiste toon weet te vatten in dit sober gemaakte familiedrama. Dit is misschien wel één van de betere kerstfilms van de afgelopen jaren.